قسمت دوم- مسیح می فرماید:"زمانی می رسد، و هم اکنون فرا رسیده است، که پرستندگان راستین، پدر را در روح و راستی پرستش خواهند کرد، زیرا پدر جویای چنین پرستندگانی است" (یوحنا ۴:۲۳).
از این فرمایش مسیح چنین بر می آید که پرستش مربوط به روح و روان انسان است، - نه حرکات بدنی- تا با خدا که روح است در تماس باشد (یوحنا ۴:۲۴) و آنچه را که در دل دارد به پیش تخت رحمت خدا ببرد، که می فرماید: "انسان به ظاهر نگاه می کند، اما من به دل" (اول سموئیل ۱۶:۷).
درباره پرستش ظاهری، مسیح به فریسیان فرمود: "ای ریاکاران! اشعیا در بارۀ شما چه خوب پیشگوئی کرد ... آنان بیهوده مرا عبادت می کنند، و تعلیم شان چیزی جز فرایض بشری نیست"" (متی ۱۵:۷-۹).
پرستش باید با روحی تشنه و قلبی مشتاق که در اثر توبه (پشیمانی از گناه و ترک کردن آن) و ایمان بر اینکه (عیسی مسیح تاوانِ گناهان ما را بر روی صلیب پرداخته است)، خود را آماده سازیم تا با تمامیِ وجودمان، به قول کتاب مقدس: "خدا را در شکوهِ قدوسیتش بپرستیم" (اول تواریخ ۱۶:۲۹).
خوردن چیزی مابین موعدِ غذا اشتها را کور می کند. در مورد اشتها برای پرستش نیز، در فکرِ برآوردن آرزوهای نفسانی خود بودن، اشتها برای پرستش خدا در ما باقی نمی گذارد. چه بهتر که قبل از پرستش، با خواندن آیاتِ کلام خدا یا شنیدن سرودهای روحانی، خود را برای پرستش آماده سازیم. برای نمونه، چه شیرین است دعا کردن مثل این آیۀ کلام خدا "ای خدا، تو خدای من هستی؛ در صبحِ سحر تو را می طلبم. جان من مشتاق توست تمام وجودم همچون زمینی خشک و بی آب، تشنه توست" (مزمور ۶۳:۱). می دانیم پرستش با روح و روانِ بیدار و حساس، کاریست بس دشوار، و اغلب، در انجام این وظیفه حیاتی ضعف نشان می دهیم. خدا را شکر او بوسیلۀ روحش در این ضعف، ما را کمک می کند.
زیرا می خوانیم " روح نیز در ضعف ما به یاری ما می آید زیرا نمی دانیم چگونه باید دعا کنیم. (دعا قسمتی از پرستش است). اما روح با ناله هایی بیان ناشدنی، برای ما شفاعت می کند. و او که کاوشگر دلهاست، فکر روح را می داند، زیرا روح مطابق با ارادۀ خدا برای مقدسان شفاعت می کند" (رومیان ۸:۲۶-۲۷).