"کسی که از آن مسیح می گردد، تبدیل به شخص جدیدی می شود. او دیگر آن انسان قبلی نیست، او زندگی کاملاً تازه ای را آغاز کرده است"! (دوم قرنتیان ۵: ۱۷). و اینست مفهوم خلقت تازه در عالمِ مسیحیت. در انجیل می خوانیم: عیسی مسیح در دعای خود به "پدر" می گوید: "همان گونه که تو ای پدر در من هستی و من در تو. چنان کن که آنها نیز در ما باشند" (یوحنا ۱۷: ۲۱). (منظور کسانی است که به عیسی مسیح "پسر" ایمان می آورند). چقدر مشکل است درک این حقیقتِ حیاتیِ کلام خدا، و چقدر مشکلتر است اختصاص دادنِ آن به خودمان! ولی اگر کتاب مقدس را مطالعه کنیم، پی خواهیم برد که خدای واحد ("پدر"-"پسر"-"روح القدس") به آنانی که به مسیح ایمان می آورند "روح القدس" را عطا می کند. زیرا: "اگر کسی روح مسیح را نداشته باشد، او از آن مسیح نیست" (رومیان ۸: ۹)، و روح القدس آنان را خلقتی تازه عطا می فرماید. یعنی روح و روانِ تازه ای در آنان می آفریند و در رابطه با خدا قرار می دهد.
خدا را شکر که او از محبتِ بی کرانِ خود این فیض عظیم عطایِ خلقت تازه را به ما بخشیده است. هم اکنون بر ما است که با هدایتِ روح او، پس از تفکر در حقایق آسمانی فوق، زندگی حال و گذشتۀ خود را با هم مقایسه نمائیم. اگر فرقِ اساسی در آن نمی بینیم خواندن و یا شنیدنِ کلام خدا، در اثر نجوای روح القدس پی برده ایم که گناهکار هستیم و بارِ سنگینِ گناه خود را حس کرده ایم، چنانکه داود پیامبر آن را حس کرد و نوشت که در اثر سنگینیِ آن "استخوانهایم پوسیده می شد از نعره ای که تمامی روز می زدم. چونکه دست تو روز و شب بر من سنگین می بود رطوبتم به خشکیِ تابستان مبدل گردید" (مزمور ۳۲ :۳). بعد با هدایتِ روح القدس از مطالعۀ کتاب مقدس دریافت کرده ایم: "پسر انسان (عیسی مسیح) آمد تا گمشده (گناهکار) را بجوید و نجات بخشد" (لوقا ۱۹ :۱۰). آن وقت برای رهائی از زیرِ بار گناه خود، با پشیمانی به گناهکار بودن خود در دعا به خدا اقرار کرده ایم و به عیسی مسیح پس از توبه از گناه خود، ایمان آورده ایم، و بوسیلۀ روح القدس خلقتی تازه یافته ایم و تبدیل به شخص جدیدی شده ایم! اگر چنین تحّولی در ما بوجود نیامده است، "هان امروز روز نجات است.