توبه از گناه اولین و مشکل ترین قدم در راه ارتباط با خداست که اغلب نادیده می ماند! در انجیل می خوانیم: مسیح "ظاهر شد تا بقربانیِ خود گناه را محو سازد" (عبرانیان ۹:۲۶). بنابراین برای پی بردن به مفهوم توبه باید به انجیلِ مسیح مراجعه کرد و در آن خواند که مسیح در آغاز خدمتش فرمود:" توبه کنید، زیرا پادشاهی آسمان نزدیک شده است" (متی ۴:۱۷). بنابراین: مفهوم توبه کردن اینست که از گناهِ عظیمِ اطاعت نکردن از کلام خدا، با احساس پشیمانی به سوی مسیح برگردیم و با ایمان به او و اطاعت از سخنان او در کتاب مقدس، داخل پادشاهیِ آسمان شویم، جائی که خدا در دلهای پاک شده به وسیله خونِ ریخته شدۀ عیسی مسیح بر صلیب، سلطنت می کند!
با وجود اینکه خدا قادر مطلق است، او می خواهد با کسانی که قلب فروتن و تسلیم شده دارند رابطه روحانی برقرار سازد. برای داشتن این رابطه، باید روحاً از نو آفریده شویم (یوحنا ۳:۱-۸). زیرا رابطۀ قبلی که با خدا داشتیم در اثر گناه قطع شد و باید بار دیگر برقرار شود و زندگی روحانی را از سر گیرد. این شروع تازه را، تولد تازه می نامند. اما سوال اینجاست که چگونه می توانیم روحاً دوباره متولد شویم؟
مسلماً با وجود گناه در ما هرگز نمی توانیم با خدا مربوط شویم، زیرا خدا قدوس و از گناه متنفر است. ما چاره ای نداریم جز اینکه از گناه خود پاک شویم. متاسفانه هیچ کس به هیچ وسیله ای نمی تواند خود را از گناه پاک سازد، و خداوند می فرماید: کسی که گناه کند تا ابد از او جدا خواهد ماند. (پیدایش ۲:۱۷) این همان جریمه گناه یا مرگ ثانوی است که تا ابد ادامه خواهد داشت. می دانیم خدا عادل مطلق است. او گناه را هر گز بی سزا نخواهد گذاشت. از طرف دیگر می دانیم که خدا محبت است (اول یوحنا ۴:۸) و "به خاطر محبت عظیم خود به ما" (افسسیان ۲:۴). عیسی مسیح را به این دنیا فرستاد تا با مرگ بر صلیب تاوانِ گناه آنهایی که به او ایمان آوردند بپردازد. بلی "خدا او (مسیح) را چون کفّارۀ گناهان عرضه داشت ... او این را برای نشان دادن عدالت خود انجام داد" (رومیان ۳:۲۵). بنابراین: تنها راه داخل شدن به پادشاهی آسمانی، ایمان آوردن به مرگ نجات بخش مسیح بر صلیب، قیام بدنی او از مردگان، صعود به آسمان و بازگشت او می باشد.
هر کسی که به این خبر خوش ایمان بیاورد، قلباً توبه نماید و از خدا بخواهد تا طبیعتی تازه به او عطا فرماید، وارد قلمرو پادشاهی خدا می شود! چگونه؟ در تولد تازه روح القدس با بکار بردن کلام خدا به جایِ طبیعت نفسانیِ ما، طبیعتی روحانی در ما می آفریند تا در مرگِ جسمی، روح و روان ما به بهشت راه یابد. البته بدن ما نیز باید چنین تحوّلی به خود بگیرد تا در بهشت با روح ما بپیوندد. چگونه؟ در انجیل می خوانیم: "ما اهل آسمانیم و با اشتیاق تمام انتظار می کشیم که نجات دهنده یعنی خداوندمان عیسی مسیح ظهور کند. او با نیرویی که وی را قادر می سازد تا همه چیز را به فرمان خود درآورد، بدنهای حقیر ما را تبدیل خواهد کرد تا به شکل بدنِ پر جلال او در آیند" (فیلیپیان ۳:۲۰-۲۱).
در بارۀ توبه هم در انجیل می خوانیم: "اندوهی که برای خدا باشد، موجب توبه می شود، که به نجات می انجامد و پشیمانی ندارد. امّا اندوهی که برای دنیا است، مرگ به بار میاورد" (دوم قرنتیان ۷:۱۰). مفهوم این آیه اینست: اندوهِ ناشی از گناه کردن، اگر از طرف خدا باشد، به توبۀ حقیقی می انجامد و موجب نجات جاودانی می شود! ولی اگر این اندوه دنیوی یعنی (از روی احساسات و برای راحتی وجدان) باشد موجبِ مرگ جاودانی یا موت می شود، که نمونه ای از آن را در زیر می توان دید:
نیم شبی توبه کنم می نخورم بار دگر
شب نرسیده به سحر دوباره می کنم هوس
صحبت دل گوش کنم پیاله ای نوش کنم توبه فراموش کنم.
تازه کنم توبه سپس توبه کنم که بشکنم به هر نفس.
لذت توبه کردنم توبه شکستن است و بس.
در مورد اندوهی که برای خدا است، سرودی داریم که اولین بند آن چنین است:
توبه می کنم ای خدا بگفتار و کردار
خدایا بپذیر مرا گناهم عفو فرما
کاش بند گردانِ این سرود که چنین است:
ای خداوند چقدر پشیمانم
ای مُنجیم به تو پناه آرم حیاتم بخشا از خلدِ برین.
وردِ زبان هر یک از ما باشد تا هر روز در حضور خدا از گناهِ خود توبه کنیم!