مسئولیت آشتی دادن مردم با خدا به مسیحیان سپرده شده است. (دوم قرنتیان ۵:۱۸). چه عظیم است احتیاج دنیا به شنیدن مژده حیات بخش انجیل، و چه کم اند کسانی که مایل هستند این احتیاج را برآورده سازند. بر بسیاری از ما روزها، هفته ها، ماه ها و حتی ممکن است سالها گذشته باشد بدون اینکه شهادتی در باره فیض، محبّت، مهربانی و فداکاری بی نظیر عیسی مسیح که در راه نجات انسان از ورطۀ هلاکتِ ابدی انجام داده است به کسی داده باشیم. عیسی مسیح زنده و قیام کرده، قبل از اینکه به آسمان بالا برده شود به شاگردان خود فرمود:
"حال باید به سراسر دنیا بروید و پیغام انجیل را به مردم برسانید" (مرقس ۱۶:۱۵). بنابراین، بر هر مسیحی واجب است که در هرجا، در هر فرصت که خدا به او می دهد از این فرمان مسیح اطاعت نماید و مژدۀ نجات از گناه و هدیۀ زندگی جاودانی بوسیله ایمان به مسیح را به دیگران برساند. از کجا معلوم، شاید آشنایان یا همسایه های ما تشنۀ شنیدنِ مژدۀ نجات بوسیلۀ عیسی مسیح باشند، ولی کسی نباشد آنان را با فیض و محبّت بی دریغِ او از کتاب مقدس آشنا سازد، و شاید آن کس خود ما باشیم که بارها آیات زیر را در کلام خدا خوانده ایم: "چگونه ایمان داشته باشند وقتی چیزی راجع به خدا نشنیده اند، و چطور بشنوند اگر کسی به آنان نگوید. ... و چه خوش قدمند کسانی که مژده آشتی با خدا را می رسانند"(رومیان ۱۰:۱۴-۱۵).
داود سرایندۀ مزمور ۷۱ در این باره چنین دعا می کند: "خدایا از زمان کودکی معلم من بوده ای و من همیشه در باره کارهای شگفت انگیز تو با دیگران سخن گفته ام" (مزمور ۷۱:۱۷). آیا بهتر نیست که در اطاعت از فرمان مسیح، پس از راز و نیاز با خدا، برای مدتی در حضور او خاموش بمانیم. شاید خداوند همانند سموئیل کوچک ما را نیز بخواند! (اول سموئیل ۳:۴) آن وقت باید مواظب باشیم مبادا در آن حالت، ترس به خود راه دهیم و بگوییم نمی توانیم و یا آمادگی نداریم. (بهانه هائی که پیامبران پیشین نیز داشتند، ولی خدا آنان را بکار برد!) زیرا این ما نیستیم که کاری انجام خواهیم داد. بلکه: "خداوند است که از لطف خود هم اراده و هم قدرت هر کاری را در شما ایجاد می کند" (فیلیپیان ۲:۱۳).