بعضی از حقجویان که علاقمند شناخت مسیحیت هستند، می خواهند ابتدا از اماکن مقدسۀ مسیحیان، و طرز مراسم و تشریفات مذهبی آنان دیدن کنند. متاسفانه این طرز فکر، تنها صورت ظاهر آنچه را که آنان در پی شناختنِ آن هستند نشان می دهد. اصول و عقاید مسیحیت را تنها با مطالعۀ دقیق کتاب مقدس و یا شنیدن حقایقِ آسمانی آن، از کسانی که زندگی خود را وقف بشارت انجیلِ عیسی مسیح نموده اند و یا از رهبرانِ کلیساهایی که انجیل مسیح را به درستی وعظ می کنند می توان دریافت کرد. اینک در زیر به خلاصه ای از این عقاید و مراسم اشاره می کنیم: باید دانست که مسیحیت مذهب نیست که بوسیلۀ آن انسان می خواهد به خدا برسد! بلکه رابطه ایست روحانی مابین خدا و انسان که بوسیلۀ خود خدا در درون انسان بوجود می آید و تا ابد ادامه خواهد داشت!
طبق کلام خدا، کسی که به عیسی مسیح به عنوان نجات دهنده از گناه، ایمان می آورد، و او را مولای زندگی خود می داند، خدا روح القدس را در قلب او ساکن می گرداند! از کلام خدا می آموزیم که رفتن به اماکن مقدسه، شرکت در مراسم مذهبی و حتی بجا آوردن آئین ها و فرایض مذهبی، به تنهایی قادر نیستند ما را از ورطۀ "گناهی که ما را سخت می پیچد" (عبرانیان ۱۲: ۱)، نجات بخشند. خدا از ما قلبی پاک و روحی فروتن می خواهد تا روحاً در ما مسکن گزیند. در کتاب اشعیای نبی می خوانیم: "زیرا او که عالی و بلند است و ساکن در ابدیت می باشد و اسم او قدوس است چنین می گوید من در مکان عالی و مقدس ساکنم و نیز با کسی که روح افسرده و متواضع دارد، تا روح متواضعان را احیا نمایم و دل افسردگان را زنده سازم" (اشعیا ۵۷: ۱۵). روح متواضع و افسرده (توبه کار) متعلق به کسی است که از گناهان خود که بقولِ داود "گناهانم دور مرا گرفته است به حدّی که نمیتوانم دید، از مویهای سر من زیاد است" (مزمور ۴۰: ۱۲)، آگاه بوده، و از ارتکاب به آنها سخت پشیمان است. در نتیجه قلباً می خواهد با توبه از آنها، به سوی خدا برگردد و از او به خاطر خون ریخته شده عیسی مسیح بر صلیب، طلب آمرزش نماید و بخشیده شود. خدا را شکر که خداوند بخشنده و مهربان است، انسان را دوست دارد، اشتیاق روح او را می بیند و او را از مرگ روحانی یا (جدایی از خدا) که "مزد گناه" است بر می خیزاند و حیات جاودانی عطا می فرماید (رومیان ۶: ۲۳). عیسی مسیح در حدود دو هزار سال پیش این محبتِ عظیم خدا را این چنین بر جهانیان مکشوف فرمود: "زیرا خدا جهان را این قدر محبت نمود که پسر یگانه خود را داد تا هر که بر او ایمان آورد هلاک نگردد بلکه حیات جاودانی یابد" (یوحنا ۳: ۱۶). و با داوطلبانه فدا کردن خود بر صلیب، این محبت را به مرحله اجرا در آورد. بنابراین: انسان با تکیه بر خود، قابلیتهای خود و مراسم مذهبی، و اعمال یا کارهایِ نیکِ خود هرگز نمی تواند خدا را خشنود سازد و نجات یابد. زیرا اگر با تکیه بر خود، قابلیتهای خود و مراسم مذهبی، و اعمال نیکِ ما خدا خشنود می شد. دیگر لازم نبود عیسی مسیح به این دنیا بیاید!
ولی اگر کتاب مقدس را تنها الهام راستین خدا بدانیم، همانطور که هست! با مطالعۀ دقیق آن به محبت عظیم و بی دریغ خدا پی ببریم، و با فیض بی انتهای عیسی مسیحِ خداوند و همراهیِ روح القدس، مسیح را به عنوان تنها نجات دهنده و مولای زندگی خود بدانیم. روح ما که در اثر گناه مرده است یعنی از منبعِ حیات (خدا) جدا مانده و در تاریکی محض بسر می برد. زندگیِ تازه را توام با قدرت تازه برعلیه گناه، محرک تازه برای محبت خدا، و اراده ای تازه برای زیستن مطابق ارادۀ خدا در کتاب مقدس، شروع می کند، که تا به ابد ادامه خواهد یافت! دقت و شکرگذاری: خدا را برای بخشش غیر قابل توصیف او( مسیح) سپاس بگوییم (دوم قرنتیان ۹: ۱۵). در مسیحیت تنها دو آئین داریم که مسیح از ما می خواهد در زندگیِ خود بجا آوریم: آئین تعمید- در این مراسم کسی که به عیسی مسیح ایمان آورده، و بوسیلۀ روح القدس طبیعتی نو در او آفریده شده است، با رفتن در آب یا پاشیدن آب بر سر و رو که نشانۀ پاکی از گناه، و درآمدن از آب که نشانۀ رستاخیز مسیح از مردگان است، هم بستگیِ خود را با مسیح به دیگران اعلام می دارد! آئین شام ربانی- در این مراسم که برای اعلام مرگ و فداکاریِ بی نظیرِ مسیح در آمرزش گناهان و بخشش حیات جاودان به ما انجام می گیرد، خوردن تکه نان نشانۀ بدن مسیح است که بجای ما پاره شد تا "زندگی او در ما ظاهر شود". و نوشیدن جرعه ای شربت یا شراب تخمیر نشده، نشانۀ خون مسیح است که " ما را از همۀ گناهانمان پاک می سازد.". (اول یوحنا ۱: ۷). در زیر فیض مسیح