"جان من در خدای خود وجد می نماید، زیرا... ردای عدالت را بمن پوشانید" (اشعیا ۶۱:۱۰). "یا رب هر روز پاکتر شوم در قلبم" آیا با سرائیدن سرودهای روحانی نظیر این سرود که دعا به حضور خدا می باشند، همچنین ابراز شکرگزاری از خدا، و یا سایر رسوم و تشریفات مذهبی، خدا دعای ما را مستجاب خواهد فرمود و قلبهای ما را از گناه پاک خواهد کرد؟ اگر کلام خدا را با دقت بخوانیم، خواهیم دید، که پاکی از گناه مستلزم دعای اعتراف به گناه، طلب آمرزش از خدا، توبه از گناه و ایمان به عیسی مسیح به عنوان مُنجی و مولای خود می باشد.
آیا می دانیم، که توبه و ایمان باید در زندگی ما جامۀ عمل، بپوشند! تا خدا ردای عدالت (پاکیِ مسیح) را بر ما بپوشاند؟ آیا می دانیم که بدون این (ردای روحانی) برخود، هرگز نمی توانیم در حضور خدا بایستیم؟ آیا وقتی که در حضور خدا زانو می زنیم، و در حال پرستشِ او هستیم، احساس می کنیم ردایِ پاکیِ مسیح را که خدا به حساب ما می گذارد، بر خود داریم؟ حال ممکن است پرسیده شود: از کجا بدانیم آنچه می گویید حقیقت دارد؟ در پاسخ با محبت کتاب مقدس را(تنها کتابی که خدا بوسیله روح القدس الهام فرموده است)، باز می کنیم، و با هم با گوش ایمان به این آیات گوش می دهیم: "خدا محبت خود را به ما این گونه ثابت کرد که وقتی ما هنوز گناهکار بودیم، مسیح در راه ما مُرد" (رومیان ۵: ۸). "خداوند می گوید بیائید تا با همدیگر محاجّه نمائیم، اگر گناهان شما مثل ارغوان باشد مانند برف سفید خواهد شد. و اگر مثل قرمز سرخ باشد، مانند پشم خواهد شد" (اشعیا ۱: ۱۸).
"اگر به گناهان خود اعتراف کنیم،او که امین و عادل است، گناهان ما را می آمرزد و از هر ناراستی پاکمان می سازد" (اول یوحنا ۱: ۹). "زیرا در دل است که شخص ایمان می آورد و پارسا (بی گناه) شمرده می شود، و با زبان است که اعتراف (به گناه خود) می کند و نجات می یابد" (رومیان ۱۰: ۱۰ ). حال چگونه "هر روز پاکترشویم؟" همچنانکه بعد از کار روزانه دست و روی خود را شسته و پاک می کنیم، همچنان در مورد روح و روانِ خود، که خودآگاه و یا ناخودآگاه، در برخورد با اعمال، سخنانِ ناپاک و گناه آلود که در اطراف ما دیده و شنیده می شوند (تلویزیون، انترنت)، تیره و تار می گردد، باید با اعتراف و توبه از تاثیری که بر ما گذاشته اند، به پیش تخت رحمت خدا برویم و از او با پشیمانی بخواهیم "تا ما را از هر نا راستی پاک سازد". اگر به این کار ادامه دهیم، با فیض مسیح از تاثیر گناه بر روح و روانمان رهائی خواهیم یافت، و دعایِ "هر روز پاکتر شومِ" ما مستجاب خواهد شد! می دانیم این همه از مسیح است "که از جانب خدا برای ما حکمت شده است. یعنی پارسایی، قدوسیت و بهای رهایی یا (فدیه) ما. تا چنانکه آمده است: هر که فخر می کند، به خداوند فخر کند" (اول قرنتیان ۱: ۳۰-۳۱). بنابراین بر ما واجب است با تشکر از رحمتهای او چنین بسراییم: "ما را نی ای خداوند ما را نی بلکه نام خود را جلال ده" (مزمور ۱۱۵: ۱).