در آیۀ اولِ انجیلِ به قلم یوحنای رسول که با الهام از روح القدس در حدود سی سال بعد از مسیح به رشته تحریر درآمده، چنین می خوانیم: "در ازل کلمه بود و کلمه با خدا بود." در آیۀ ۱۴می خوانیم: "کلمه انسان شد و در میان ما ساکن گردید. ما شکوه و جلالش را دیدیم، شکوه و جلالی شایستۀ فرزند یگانۀ پدر و پر از فیض و راستی." بیش از دوهزار سال است که مسیحیان سالروز خجسته میلاد مسیح را با شکوه هرچه تمامتر جشن می گیرند و خدا را برای "عطای وصف ناپذیرش!" یعنی عیسی مسیح، با شادی و وجدِ تمام تسبیح می خوانند و چنین می سرایند: "آمد مسیح اندر جهان!    شادی کنید ای مؤمنان!"  چرا؟  برای اینکه در مطالعۀ دقیق آیۀ چهارده با هدایت روح خدا ، این حقایق آسمانی بر آنان مکشوف شده اند:

۱ - کلام ازلی و ابدی خدا انسان شد، تا به وسیله او، خدا را که روح است و دیده نمی شود، در او ببینند!

۲ - کلام خدا در میان ما ساکن شد، تا به وسیله او، خدا که از ما دور بود، بدون اینکه ما را از بین ببرد،  (نگاه کنید به سفرِ خروج باب نوزده، آیه ده تا آخر باب) به ما نزدیک شد! تا دلِ انسان را از گناه پاک سازد و او را با خدا آشتی دهد!

۳ - کلام ازلی و ابدی خدا به میان ما آمد تا شکوه و جلال خدا را در او ببینیم،  شکوه و جلالی که شایستۀ فرزند یگانۀ پدر است!

۴- کلام پر فیض خدا در میان ما ساکن شد تا در اثر فیض بی کران او، ما که مستحق غضب خدا بودیم، مورد لطف و رحمت بی پایان او قرار گیریم و  به حضور پر جلالش پذیرفته شویم!

۵ – کلام خدا انسان شد،  و به میان ما آمد، تا به وسیلۀ تعلیمات و طرز زندگیِ او، معنیِ واقعیِ آیۀ "من راه وراستی و حیات هستم" (یوحنا ۱۴:۶). را بفهمیم و با اطمینان کامل بر او  توّکل نمائیم!

اینست علت شادیِ کریسمس، نه آن خوشی و خوشحالی که "دنیایِ در شریر خوابیده" (اول یوحنا ۵:۱۹). برای گمراهی دنیا نشان می دهد!  عید میلاد پر میمنت عیسی مسیح و حلول سال نو بر شما و عزیزانتان مبارک باد!      ویلسن لازار 

"جان من در خدای خود وجد می نماید، زیرا... ردای عدالت را بمن پوشانید" (اشعیا ۶۱:۱۰). "یا رب هر روز پاکتر شوم در قلبم" آیا با سرائیدن سرودهای روحانی نظیر این سرود که دعا به حضور خدا می باشند، همچنین ابراز شکرگزاری از خدا، و یا سایر رسوم و تشریفات مذهبی، خدا دعای ما را مستجاب خواهد فرمود و قلبهای ما را از گناه پاک خواهد کرد؟ اگر کلام خدا را با دقت بخوانیم، خواهیم دید، که پاکی از گناه مستلزم دعای اعتراف به گناه، طلب آمرزش از خدا، توبه از گناه و ایمان به عیسی مسیح به عنوان مُنجی و مولای خود می باشد.

آیا می دانیم، که توبه و ایمان باید در زندگی ما جامۀ عمل، بپوشند! تا خدا ردای عدالت (پاکیِ مسیح) را بر ما بپوشاند؟ آیا می دانیم که بدون این (ردای روحانی) برخود، هرگز نمی توانیم در حضور خدا بایستیم؟ آیا وقتی که در حضور خدا زانو می زنیم، و در حال پرستشِ او هستیم، احساس می کنیم ردایِ پاکیِ مسیح را که خدا به حساب ما می گذارد، بر خود داریم؟ حال ممکن است پرسیده شود: از کجا بدانیم آنچه می گویید حقیقت دارد؟ در پاسخ با محبت کتاب مقدس را(تنها کتابی که خدا بوسیله روح القدس الهام فرموده است)، باز می کنیم، و با هم با گوش ایمان به این آیات گوش می دهیم: "خدا محبت خود را به ما این گونه ثابت کرد که وقتی ما هنوز گناهکار بودیم، مسیح در راه ما مُرد" (رومیان ۵: ۸). "خداوند می گوید  بیائید تا با همدیگر محاجّه نمائیم، اگر گناهان شما مثل ارغوان باشد مانند برف سفید خواهد شد. و اگر مثل قرمز سرخ باشد، مانند پشم خواهد شد" (اشعیا ۱: ۱۸).

"اگر به گناهان خود اعتراف کنیم،او که امین و عادل است، گناهان ما را می آمرزد و از هر ناراستی پاکمان می سازد" (اول یوحنا ۱: ۹). "زیرا در دل است که شخص ایمان می آورد و پارسا (بی گناه) شمرده می شود، و با زبان است که اعتراف (به گناه خود) می کند و نجات می یابد" (رومیان ۱۰: ۱۰ ). حال چگونه "هر روز پاکترشویم؟" همچنانکه بعد از کار روزانه دست و روی خود را شسته و پاک می کنیم، همچنان در مورد روح و روانِ خود، که خودآگاه و یا ناخودآگاه، در برخورد با اعمال، سخنانِ ناپاک و گناه آلود که در اطراف ما دیده و شنیده می شوند (تلویزیون، انترنت)، تیره و تار می گردد، باید با اعتراف و توبه از تاثیری که بر ما گذاشته اند، به پیش تخت رحمت خدا برویم و از او با پشیمانی بخواهیم "تا ما را از هر نا راستی پاک سازد". اگر به این کار ادامه دهیم، با فیض مسیح از تاثیر گناه بر روح و روانمان رهائی خواهیم یافت، و دعایِ "هر روز پاکتر شومِ" ما مستجاب خواهد شد! می دانیم این همه از مسیح است "که از جانب خدا برای ما حکمت شده است. یعنی  پارسایی، قدوسیت و بهای رهایی یا (فدیه) ما. تا چنانکه آمده است: هر که فخر می کند، به خداوند فخر کند" (اول قرنتیان ۱: ۳۰-۳۱). بنابراین بر ما واجب است با تشکر از رحمتهای او چنین بسراییم: "ما را نی ای خداوند ما را نی بلکه نام خود را جلال ده" (مزمور ۱۱۵: ۱).

"خداوند را شکر گوئید، زیرا او مهربان است و رحمتش ابدیست" (مزمور ۱۳۶). از مطالعه دقیق کلام خدا چنین بر می آید، که ارادهِ خدا برای ما اینست که او را برای محبتِ عظیم و بی دریغش در عیسی مسیح همواره شکر و سپاس بخوانیم. زیرا اوست "خدای واحد حقیقی" (یوحنا ۱۷:۳).که "هست و بود و خواهد آمد" (مکاشفه ۱:۸). موسی آن مرد خدا در مزمور۹۰ در دعا به او چنین می گوید: "از ازل تا به ابد تو خدا هستی" اینست آن خدایِ یکتا - پدر- پسر - روح القدس - که مسیحیان می پرستند، خدای ازلی ابدیِ نامحدود که زمان و مکان در او تاثیری ندارند! این همان خدا است که از محبت، فیض و رحمت بی پایانش، در  حدود دو هزار و چهارده  سال  پیش، برای  رهانیدن ما  از دامِ مُهلکِ گناه، عیسی مسیح در جسم انسانی، بر زمین ظاهر شد  و  به نیابت  و به  جای ما، جانِ خود را بر صلیب فدا ساخت، تا ما با ایمان به آن فداکاریِ بی نظیرِ او، گناهانِ بسیار خود را با پشیمانی و توبه از آنها ترک کنیم، پاک شویم، و در رابطۀ روحانی با خدا قرار گیریم. (چه بهتر اول یوحنا ۱:۹ را از بر کنیم) جای بسی تاسف است که اکثر مردم، این همه نیکوئی، مهربانی و محبت خدا را نادیده می گیرند و او را مسبب تمام بدبختیها، نابسامانیها و مصائبی که در دنیا دیده می شوند می دانند. آیا این روا است که در باره خدا چنین طرز تفکر داشته باشیم، و آیا به عقل درست در می آید، که خدائی که حاضر شود جان خود را در راه نجات ما فدا سازد و بعد هم برای هدایت، تقویت، تسلی و تعلیم ما، حاضر شود بوسیلۀ روحش در ما زندگی کند، مسبب تمام این مصائب بدانیم و از شکرگزاری او غافل بمانیم؟ اگر کلام خدا را  به  دقت مطالعه کنیم می بینیم که غرور شیطان سبب تمام این مصائب می باشد، که انجیل او را "صاحب قدرت موت" می خواند.  بنابراین کسی نمی تواند صاحب این قدرت را به زیر بکشد مگر عیسی مسیح خداوند!

در انجیل می خوانیم: "از آنجا که این فرزندانِ خدا، انسان هستند و دارای گوشت و خون می باشند، او(مسیح) نیز گوشت و خون شد و به شکل انسان در آمد، زیرا فقط با انسان شدن می توانست جانش را در راه ما فدا کند و بمیرد و با مرگ و قیام خود، قدرت شیطان را نابود سازد" (عبرانیان ۲:۱۴).   بلی تنها اوست که از آسمان آمد تا ما را از قدرت موت برهاند و در وقت مرگ، روح و روانِ ما را به آسمان ببرد دوم قرنتیان ۵:۸! برای بردنِ بدن ما، او با صدای شیپورِ خدا از آسمان نازل می شود ایمانداران چه مرده یا زنده را در ابرها ربوده تا او را در هوا ملاقات و همیشه با او بمانند (اول تسالونیکیان ۴:۱۵-۱۷)! بعد در بازگشت ثانوی او به همراه او خواهیم برگشت مکاشفه ۱۹ و هزار سال با مسیح سلطنت خواهیم کرد. مکاشفه ۲۰ بعد در آسمانی جدید زمینی جدید و شهر مقدسِ اورشلیمِ جدید، با خدا خواهیم بود. مکاشفه ۲۱.

"عیسی مسیح دیروز و امروز و تا ابد همان است" فریفته عقاید جدید و عجیب و غریب نشوید" (عبرانیان ۱۳:۸-۹). در انجیل آمده: "در ابتدا کلمه بود و کلمه نزد خدا بود و کلمه خدا بود ... کلمه جسم گردید و در میان ما ساکن شد پر از فیض و راستی و جلال او را  دیدیم جلالی شایستۀ پسر یگانه پدر" (یوحنا ۱:۱-۱۴). عیسی مسیح در آغاز خدمت خود، به مردم که سخنان او را نمی فهمیدند و می خواستند بدانند او کیست، فرمود: "من از جانب پدر خود خدا آمده ام، و علت اینکه سخنان مرا نمی فهمید اینست که طاقت شنیدن چنین سخنانی را ندارید، زیرا فرزندان پدر خود ابلیس هستید که در او هیچ راستی نیست. وقتی دروغ می گوید مطابق سرشت خود رفتار می نماید زیرا دروغگو و پدر تمام دروغ ها است. اما من چون حقیقت را به شما می گویم، به من ایمان نمی آورید ... کسی که از خدا است، کلام خدا را می پذیرد. شما که گوش نمی دهید، ثابت می کنید که فرزندان خدا نیستید" (یوحنا ۸:۳۸-۴۷). هیچ کس نمی تواند از این بهتر به کسانی که، فریفته عقاید جدید و عجیب و غریب می شوند پاسخ دهد. این اشخاص با پذیرفتن انجیلها و افسانه های جعلی که ساخته و پرداخته فکر انسان است، به پدر تمام دروغ ها گوش داده اند. اگر خدای نکرده به پدر دروغ ها گوش داده ایم، خدا را شکر که هنوز راه بازگشت بسوی خدا باز است و تا وقت باقی است، بهتر است با تحقیق در حقایق کتاب مقدس، به حقیقت یکی بودن "پدر پسر و روح القدس" پی ببریم و با تمام دل به مسیح زنده، قیام کرده بدست راست خدا نشسته ایمان بیاوریم تا از آتش جهنم که برای ابلیس و سرسپردگانٍ او مهیا شده است، در امان بمانیم. (مکاشفه ۲۰:۱۰-۱۵).

برای اینکه مطمئن شویم که این آیه: "در ابتدا کلمه (مسیح) بود و کلمه نزد خدا بود و کلمه خدا بود" (یوحنا ۱:۱).، عین حقیقت است، باید با دقت تمام، به آیات زیرین در کتاب مقدس توّجه نمائیم:

در (سفر پیدایش باب ۱۸) می بینیم که ابراهیم از دیدن سه مرد که در مقابل او ایستاده بودند، "روی بر زمین نهاد." و یکی از آنان را "مولی" خطاب کرد. زیرا او را شناخت که همان "پسر" در تثلیث اقدس (پدر-پسر-روح القدس)، بود، که چندین بار در این باب، او را "خداوند" می خواند. در کتاب مقدس می بینیم که "پسر" قبل از اینکه از روح خدا بوسیله مریم باکره به دنیا بیاید، بارها بشکل" فرشتۀ خداوند" به دنیا آمده بود. این رویداد را (THEOPHANY) می گویند. در زبان انگلیسی هر وقت قبل از اسم یا هر چیز دیگر حرف تعریف (THE) بیاید، برای مشخص نمودن آن اسم یا آن چیز است. در کتاب مقدس به زبان انگلیسی، هر وقت این حرف  قبل از کلمه فرشته آمده باشد، فرشته را مشخص می کند که همان "پسر" است. متاسفانه در زبان فارسی حرف تعریف نظیر این نداریم! هم اکنون به آیات زیر توجه کنیم:

در (پیدایش ۳۲:۳۰) آمده "یعقوب گفت در اینجا من "خدا" را روبرو دیده ام با این وجود هنوز زنده ام". در (خروج ۳:۲) می خوانیم"ناگهان فرشته خداوند چون شعله آتش از میان بوته ای بر موسی ظاهر شد". در (یوشع ۵:۱۳-۱۴) می بینیم یوشع در مقابل "سردار لشگر خداوند" روی بر زمین نهاد  او را سجده کرد! در (سفر داوران ۲:۱) می خوانیم"روزی "فرشته خداوند" از جلجال به بوکیم آمد به قوم اسرائیل گفت". در (سفر داوران ۶:۱۲-۱۳) "فرشته خداوند" بر جدعون ظاهر می شود و جدعون او را "خداوند" می خواند! در (سفر داوران ۱۳:۳-۲۲) می خوانیم: که "فرشته خداوند" بارها بر زن مانوح ظاهر می شود ... و بعد در شعله آتش مذبح صعود می نماید. مانوح به زنش می گوید: "البته خواهیم مُرد زیرا "خدا" را دیدیم"!

در (اول تواریخ ۲۱ : ۱۶) داود "فرشته خداوند" را دید ... داود و بزرگان قوم پلاس پوشیدند و در حضور خداوند به خاک افتادند! در (کتاب دانیال نبی ۳:۲۴-۲۵) می خوانیم: پادشاه در حیرت افتاد ... گفت سه شخص در میان آتش انداختیم ... اینک من چهار مرد می بینم ... و منظر چهارمین شبیه "پسر خدا" است ! اینTHEOPHANYها صدها سال پیش از تولد مسیح اتفاق افتادند تا مردم بدانند و ایمان بیاورند که "خدا در مسیح بود و مردم را به آشتی با خود فرا می خواند تا گناهانشان را ببخشاید" (دوم قرنتیان ۵:۱۹). ولی در آخر کتاب مقدس، خودِ عیسی مسیحِ زنده در رویا بر یوحنای رسول ظاهر می شود و می فرماید: "من اول و آخر هستم من زنده بودم و مُردم و اکنون تا ابد زنده هستم" (مکاشفه ۱:۱۷-۱۸ ).